Στέφανος Στεφάνου:Η ανάγκη οι εργαζόμενοι να ενώνονται και να παλεύουν είναι σήμερα ακόμα πιο επιτακτική

Χαιρετισμός Γενικού Γραμματέα ΚΕ ΑΚΕΛ Στ. Στεφάνου στην εκδήλωση για τα 80χρονα της ΠΕΟ

Χαιρετίζοντας στην εκδήλωση των 80χρόνων της ΠΕΟ, αναπόφευκτα το μυαλό γυρίζει πίσω στα χρόνια εκείνα που εργάτες, συνειδητοποιώντας ότι μόνο με τη συνένωση και την οργάνωση των δυνάμεων τους μπορούν να διεκδικήσουν δικαιώματα για τους εαυτούς τους, την τάξη τους και την κοινωνία, άρχισαν να οργανώνονται σε συντεχνίες και να αναπτύσσουν δράση. Αυτός ο σπόρος έπεσε  στην κυπριακή γη από τη δεκαετία του 1920. Το τι γινόταν τότε, πολύ γλαφυρή είναι η αγωνιώδης περιγραφή των ιδιοκτητών της Κυπριακής Μεταλλευτικής Εταιρείας. «Μεγάλες ομάδες εργατών συγκεντρώνονται στα καφενεία όπου μερικοί μπολσεβίκοι ταραξίες διαμοίραζαν φυλλάδια και προπαγάνδιζαν την ίδρυση συντεχνιών».

Έτσι έσπειραν σιγά-σιγά οι πρωτοπόροι εργάτες τους ανέμους της ταξικής οργάνωσης και διεκδίκησης που τα επόμενα χρόνια ξεκίνησαν να φυσούν στην Σκουριώτισσα, το Μαυροβούνι, το Ξερό, τον Αμίαντο, το Βαρώσι, τη Λεμεσό, από τη μια άκρη της Κύπρου ως την άλλη. Και φυσικά δεν ήταν ταραξίες, αλλά πρωτοπόροι που άνοιγαν δρόμους για τη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών δουλειάς και ζωής. Άνοιγαν δρόμους για μια νέα, καλύτερη κοινωνία.

Ίσως να μην είναι εύκολο σήμερα για όλους να συλλάβουν τη δυσκολία του εγχειρήματος, το μεγαλείο του σκοπού, τη δύναμη της δράσης, την σφοδρότητα της αντίδρασης. Από καφενείο σε καφενείο, από χωράφι σε χωράφι, από σπίτι σε σπίτι, με χίλιες δύο προφυλάξεις για να προωθηθεί η οργάνωση των εργατών. Και κάθε φορά που έμπαινε μπροστά η μεγάλη απόφαση, έπρεπε να είναι όλοι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή, να τους συλλάβουν, να τους φυλακίσουν, να τους εξορίσουν. Η συντεχνία ήταν το φως που έδειχνε το δρόμο στους εργάτες ήταν το εκκολαπτήριο των αγώνων, ήταν το εφαλτήριο για να σπρώξουν την εργατική τάξη και την κοινωνία μπροστά.

Εργάτες ενωμένοι, αποφασισμένοι και κυρίως μαζί. Αυτό τους έδινε τη δύναμη να μην υποκύψουν στις απειλές, να μην λυγίσουν μπροστά στην αστυνομική βία, να μην γονατίσουν την ώρα που τους εκβίαζαν ακόμα και με το γάλα του παιδιού τους. Εκεί ήταν που άνθιζε η ταξική αλληλεγγύη και ο ένας άπλωνε το χέρι στον άλλο, τα ταμεία γέμιζαν για τους απεργούς, οι οικογένειές τους είχαν αποκούμπι. 

Τιμώντας τα 80χρόνα της ΠΕΟ νοιώθουμε ξανά την ανάγκη να μιλήσουμε ξανά για όλα αυτά που ακούγονται σαν ιστορίες παλιές, αλλά στην πραγματικότητα  δεν είναι. Το χθες καθοδηγεί το σήμερα και δείχνει τον δρόμο για το αύριο, αφού μπορεί να άλλαξαν οι εποχές μα οι αιτίες που γέννησαν τον συνδικαλισμό είναι ακόμα παρούσες. Όπως παρών είναι και ο ταξικός αγώνας.

Η ανάγκη οι εργαζόμενοι να ενώνονται και να παλεύουν ενωμένοι,  είναι σήμερα ακόμα πιο επιτακτική και αναγκαία. Σε μια εποχή που δικαιώματα των εργαζομένων καταργούνται. Που ο συνδικαλισμός λοιδορείται και δαιμονοποιείται. Που οι εργαζόμενοι επιστρέφουν πίσω στον εργασιακό μεσαίωνα αφού η εργασία τους είναι ανασφάλιστη και απροστάτευτη, αφού οι μισθοί δεν φτάνουν για τον μήνα και τα ωράρια έχουν γίνει λάστιχο και καταργούν Κυριακές, αργίες και σχόλες. Αυτά είναι μαζικά φαινόμενα που παρατηρούμε κι εδώ στην Κύπρο αλλά και διεθνώς εξαιτίας της επιβολής νεοφιλελεύθερων πολιτικών, οι οποίες ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες στην ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου και αφήνουν εκτεθειμένους και απροστάτευτους τους εργαζόμενους στην εκμετάλλευση. Πολιτικές που φορτώνουν το κόστος των συστημικών κρίσεων στους ώμους των εργαζομένων.

Τα εξοντωτικά ωράρια, η αρρύθμιστη και ανασφάλιστη εργασία, οι καθηλωμένοι και πενιχροί μισθοί, η εργασιακή και κοινωνική αβεβαιότητα αποτελούν κομμάτι της συνολικής κατάστασης που υπάρχει και στην Κύπρο. Γι’ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση η κυβέρνηση Αναστασιάδη – Συναγερμού φέρει τεράστιες ευθύνες αφού είναι αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και λογικών που προωθεί και εφαρμόζει. Αυτό το γεγονός αποτελεί έναν από τους πιο βασικούς λόγους γιατί στην Κύπρο πρέπει να επιτευχθεί προοδευτική αλλαγή στις επόμενες Προεδρικές Εκλογές. Αυτό θα επιδιώξουμε, γι’ αυτό θα εργαστούμε γιατί δεν πάει άλλο. Γιατί πρέπει να σταματήσουμε αυτόν τον κατήφορο. Για να υπερασπιστούμε τους εργαζόμενους, για να προστατεύσουμε την εργασία και την κοινωνία.

Ασφαλώς τα 80 χρόνια ζωής και δράσης της ΠΕΟ που τιμούμε απόψε δεν είναι μόνο η ιστορία των σπουδαίων κοινωνικών και ταξικών αναμετρήσεων. Της πλούσιας και ανεξίτηλης προσφοράς. Είναι και η μακρά ιστορία των πολιτικών αγώνων για την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την δημοκρατία, την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση του τόπου. Στα πεδία που η ΠΕΟ, στο πλευρό και δίπλα από το ΑΚΕΛ,  ένωσε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, σφυρηλάτισε τους δεσμούς και τη συνείδησή τους μέσα στους κοινούς αγώνες και στέκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τη δικαίωση και τη σωτηρία της Κύπρου.

«Το ΑΚΕΛ εν η ρίζα της εργαθκιάς» μού είχε πει κάποτε ένας βετεράνος σύντροφος. Η ΠΕΟ, τα χιλιάδες ροζιασμένα χέρια που έσφιξαν υψωμένες ψηλά τις γροθιές στους μικρούς και μεγάλους αγώνες για την εργατιά, την δημοκρατία, την ελευθερία και την Κύπρο αποτελούν τους κλώνους.

Ογδόντα χρόνια Ιστορίας μα το μέλλον είναι μπροστά μας και περιμένει να το κερδίσουμε.

Χρόνια πολλά στην ΠΕΟ. Χρόνια πολλά στην ηγεσία, στα στελέχη και τα μέλη της.

Με τη φόρα της πλούσιας ιστορίας του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος εφορμούμε μπροστά για νέους αγώνες και νέες κατακτήσεις