Ενωμένοι να συνεχίσουμε την προσπάθεια για εξεύρεση δίκαιης λύσης, είπε η Πρόεδρος της Βουλής

Τιμούμε και μνημονεύουμε σήμερα ήρωες που στη ζωή τους υπήρξαν απλοί και καθημερινοί άνθρωποι. Άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν όπως όλοι μας, με τις οικογένειές τους, με τα αγαπημένα τους πρόσωπα, στην κυπριακή ύπαιθρο, με τις πατροπαράδοτες αρχές και αξίες του λαού μας.

Άνθρωποι που το ήθος τους, όπως μας διδάσκει ο Ηράκλειτος, όρισε τελικά τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους.

Άνθρωποι με όνειρα, ελπίδες και σχέδια για το μέλλον.

Ένα μέλλον που άλλοι άφησαν στην άκρη, για να προσφέρουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία της πατρίδας σπονδή και θυσία στον βωμό του καθήκοντος.

Οι ήρωες που σήμερα τιμούμε είναι όλοι παιδιά της λεβεντομάνας κοινότητας των Χολετριών, παιδιά της αγροτιάς, του μεροκάματου, άνθρωποι απλοί, που παιδιά έπαιζαν στην κοιλάδα του ποταμού Ξηρού εδώ κοντά.

Που έζησαν τη μεταφορά του χωριού από το παλιό στο νέο, που οι γονείς τους ζέσταιναν τις νύχτες τους με τις ιστορίες θάρρους και ανδρείας των παλιών συγχωριανών οι οποίοι πολέμησαν στον πρώτο και στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Μπροστά σε αυτούς, τους καθημερινούς ανθρώπους, που την ώρα της κρίσης μέτρησαν το μπόι τους με την πατριωτική λεβεντιά και το βρήκαν αντάξιό της, κλίνουμε σήμερα ευλαβικά το γόνυ. Όπως και οι ήρωες του Σεφέρη, που ξεκινούν από το άγνωστο και φτάνουν στο άγνωστο, έτσι και οι ήρωες των Χολετριών υπάκουσαν στις προσταγές του καθήκοντος και ακολούθησαν τη συνείδηση του χρέους και της ευθύνης.

Της ευθύνης που οδήγησε τον Θεόδωρο Ζήνωνος μαζί με χιλιάδες άλλους άλκιμους νέους να γράψουν τις χρυσές σελίδες του έπους του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959. Ο Θεόδωρος, εμπνευσμένος από τα πατριωτικά του αισθήματα, μυήθηκε από νωρίς στην οργάνωση και ανέπτυξε πολύπλευρη δράση στον αγώνα. Σε μια ενέδρα, στην είσοδο του χωριού, στις 30 Ιουλίου 1957, σκοτώθηκε από εκπυρσοκρότηση χειροβομβίδας λαμβάνοντας με τη θυσία του τη θέση του στο πάνθεον των ηρώων της κυπριακής ελευθερίας.

Τον Φεβρουάριο του 1963-1964 τα Χολέτρια κλήθηκαν να καταβάλουν νέο φόρο αίματος. Ο Δημοσθένης Περικλή, ένας οικογενειάρχης με τρία παιδιά, ένας μεροκαματιάρης γεωργός, έπεσε απρόκλητα και αναίτια θύμα του τουρκικού εθνικισμού και των διακοινοτικών ταραχών.

Πριν κοπάσει ο θρήνος για τον Δημοσθένη, τον επόμενο μήνα, η Γαλάτεια Ζήνωνος, μόλις 16 χρονών, σκοτώθηκε τον Μάρτη του 1964 στη μάχη του Κτήματος από τουρκική βόμβα και ο Αριστόδημος Παζήλιος, επίσης από τα Χολέτρια, τραυματίστηκε σοβαρά, με αποτέλεσμα να καταρρακωθεί η υγεία του και τελικά να χάσει τη ζωή του το 1966.

Την 1η Ιουλίου 1973 η κοινότητα βυθίστηκε και πάλι στο πένθος, όταν δολοφονήθηκε από συνωμότες εναντίον του νόμιμα εκλελεγμένου Προέδρου της Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ο Κυριάκος Παπαλαζάρου, γιος του ιερέα Παπαλάζαρου Νεοφύτου και οικότροφος τότε στη Μητρόπολη Πάφου.

«Αδέλφι μου, περήφανο και άμοιρο αντάμα. Είναι μεγάλο το κακό ετούτο που σου κάμαν…», έγραψε για τη δολοφονία του μικρότερου αδερφού του ο Σωτήρης Παπαλαζάρου. Ένας συνειδητοποιημένος πατριώτης, που το μαύρο καλοκαίρι του 1974 έμελλε να προσθέσει τη δική του σελίδα στην κυπριακή τραγωδία. Ο Σωτήρης, φοιτητής ιατρικής, έτρεξε να καταταγεί έφεδρος, όταν εκδηλώθηκε η τουρκική εισβολή. Συμμετείχε με τη μονάδα του στη μάχη της Επισκοπής στις 20 Ιουλίου 1974, όπου και έπεσε στο πεδίο της τιμής, υπερασπιζόμενος την πολυαγαπημένη του πατρίδα.

Το πένθος της οικογένειας του Παπαλάζαρου, που αποχαιρέτησε πρόωρα και δεύτερο από τα εννιά παιδιά της, έσμιξε με εκείνο της οικογένειας του Φειδία Στόκκου. Του ήρωα αστυνομικού της προεδρικής φρουράς, που λίγες μέρες πριν, στις 15 Ιουλίου, την ημέρα εκδήλωσης του πραξικοπήματος, έπεσε στη μάχη του Προεδρικού Μεγάρου, προστατεύοντας μέχρι τέλους τη Δημοκρατία.

Τον μακρύ κατάλογο των ηρώων των Χολετριών κλείνει ο ήρωας Αντρέας Ιακώβου. Κατά την εισβολή, όταν βομβαρδίστηκε το στρατόπεδο όπου υπηρετούσε τη θητεία του, υπέστη σοβαρά εγκαύματα από βόμβες ναπάλμ, τα οποία συνέχισαν να τον ταλαιπωρούν μέχρι τον θάνατό του το 2014.

Κυρίες και κύριοι,

Βαραίνει η καρδιά, όταν προσμετρά κανείς τον πόνο και τη θλίψη που μια τόσο μικρή κοινότητα κλήθηκε να περάσει. Μια κοινότητα που όσο λίγες πλήρωσε το τίμημα των αγώνων της πατρίδας για λευτεριά και δημοκρατία.

Στους ήρωες όμως δεν τους πρέπει ούτε κλάμα ούτε μοιρολόι. Τους πρέπει τιμή και περηφάνια, γιατί οι οκτώ τους είναι παιδιά δικά μας, άξια παιδιά των Χολετριών, άξια τέκνα της Κύπρου. Και ο Θεόδωρος, ο Δημοσθένης, η Γαλάτεια, ο Κυριάκος, ο Σωτήρης, ο Φειδίας, ο Αριστόδημος και ο Αντρέας περιμένουν από εμάς να φανούμε αντάξιοι της θυσίας τους.

Γι’ αυτό και αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω θερμά το κοινοτικό συμβούλιο Χολετριών και τον πρόεδρό του κ. Κυριάκο Παπαλαζάρου, την εκκλησιαστική επιτροπή, τον Σύνδεσμο Αποδήμων και Φίλων Χολετριών και τις οικογένειες των ηρώων, για στην ευγενική πρόσκλησή τους και την τιμή να βρίσκομαι στο σημερινό μνημόσυνο.

Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,

Έχουμε μπροστά μας μια πολύτιμη ευκαιρία να μετατρέψουμε το σημερινό μνημόσυνο σε υπόμνηση αυτοσυνειδησίας. Αυτοσυνειδησίας για τη δική μας ευθύνη έναντι της ιστορίας, έναντι της πατρίδας.

Η ημικατεχόμενη Κύπρος μας εξακολουθεί να υφίσταται τις συνέπειες της βάρβαρης τουρκικής εισβολής. Περισσότερο από 40 χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες απειλούν άμεσα την εθνική επιβίωση και την ιστορική συνέχεια του κυπριακού ελληνισμού. Υπό την καθοδήγηση της Άγκυρας η τουρκοκυπριακή πλευρά εμμένει στη λύση των δύο κρατών και παράλληλα υπονομεύει τις όποιες προοπτικές επανέναρξης ενός ουσιαστικού διαλόγου στο πλαίσιο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, υπαναχωρώντας από τα συμφωνηθέντα στην πρόσφατη τριμερή συνάντηση στη Νέα Υόρκη. Στην Αμμόχωστο η Τουρκία δημιουργεί νέα τετελεσμένα στην περίκλειστη περιοχή με τελικό στόχο τον εποικισμό της. Στην κυπριακή ΑΟΖ οι θρασύτατες προκλήσεις συνεχίζονται καθημερινά.

Όλες και όλοι έχουμε υποχρέωση να συνεχίσουμε ενωμένοι την προσπάθεια για εξεύρεση μίας δίκαιης και βιώσιμης λύσης, βασισμένης στα ψηφίσματα των Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και στις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες. Δεν μπορούμε, δεν επιτρέπεται να βολευτούμε με την επίπλαστη ομαλότητα που προσφέρει η σημερινή ανωμαλία της διαίρεσης της πατρίδας μας, δεν μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε τις καταστροφικές συνέπειες που θα επέλθουν εάν δεν απελευθερωθεί και δεν επανενωθεί ο τόπος μας.

Με βαρύ αίσθημα ευθύνης πρέπει να συνδράμουμε όλες και όλοι, ώστε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για άρση της απαράδεκτης υφιστάμενης κατάστασης. Για ανατροπή των κατοχικών δεδομένων και τη δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων που θα οδηγήσουν στην απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας σε συνθήκες ελευθερίας, ασφάλειας, ειρήνης, ατομικής και εθνικής αξιοπρέπειας για όλους τους νόμιμους κατοίκους του νησιού μας.

Το οφείλουμε στους προγόνους μας. Το οφείλουμε στα παιδιά μας. Το οφείλουμε στους ήρωές μας, που αναμένουν τη δικαίωση των αγώνων και των θυσιών τους.

Γιατί, όπως μας διδάσκει ο Περικλής, σ’ αυτούς που στη ζωή τους ήταν γενναίοι με έργα, με έργα θα πρέπει να αποδίδονται και οι τιμές.

Αιωνία ας είναι η μνήμη τους.