Φόρος τιμής στην τρίτη ηλικία η ποιητική συλλογή της Νάγιας Ρούσου 'Ξύλινες Φλέβες'

 
Ο λόγος για την Νάγια Ρούσου. Πτυχιούχο Ωδικής του Εθνικού Ωδείου Κύπρου και κάτοχο πτυχίου, μεταπτυχιακού και διδακτορικού στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας και τη νέα ποιητική της συλλογή «Ξύλινες Φλέβες» η οποία ολοκληρώθηκε με την ίδια να παιδεύει επί πέντε χρόνια λέξεις και έννοιες μέχρι να νιώσει ότι το βιβλίο είναι πια έτοιμο να ανοίξει τα φτερά του.

Οι "Ξύλινες Φλέβες αφιερώνονται από την συγγραφέα «με πολλήν αγάπη σε όλα τα άτομα της τρίτης και της τέταρτης ηλικίας», όπως γράφει το βιβλίο στην πρώτη του σελίδα.
 
Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας της ποιητικής συλλογής η κ. Ρούσου παραχώρησε συνέντευξη στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων στην οποία ξεδίπλωσε την αγάπη της για τον λόγο μαζί με την πικρή αλήθεια ότι «κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι πετάω μπουκάλια στον ωκεανό όμως δεν είναι ακριβώς μπουκάλια στον ωκεανό αλλά είναι μια ορθολογιστική εκτίμηση των πραγμάτων γύρω μας».
 
«Δεν ενδιαφέρεται ο κόσμος για ποίηση και το ξέρω για αυτό τα μισά αντίτυπα των βιβλίων μου τα χαρίζω για να ξέρω ότι κάποια άτομα θα το διαβάσουν» είπε η κ. Ρούσου.
 
Το πρώτο της βιβλίο εκδόθηκε το 1969 και έκτοτε συνολικά υπογράφει 12 βιβλία ποίησης, πέντε βιβλία για τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, δύο διηγήματα και κείμενα για 24 τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ.
 
Για τις «Ξύλινες Φλέβες» είπε ότι «με την έκδοση αυτής της ποιητικής συλλογής εκείνο στο οποίο προσβλέπω είναι η ευαισθητοποίηση για τα προβλήματα της τρίτης ή και τέταρτης ηλικίας διότι τώρα μας λένε ότι μετά τα 75 αποτελούμε άτομα της τέταρτης ηλικίας».
 
Πρόσθεσε ότι «όσο περισσότεροι άνθρωποι ευαισθητοποιηθούν για την τρίτη ή και τέταρτη ηλικία είναι πολύ θετικό και ειδικά αν πρόκειται για ανθρώπους που έχουν εξουσία σε θέματα που αφορούν την τρίτη ηλικία ή έχουν τη δική τους προσωπική δύναμη στις επαφές τους με τον κόσμο των ηλικιωμένων».
 
Όπως είπε η κ. Ρούσου, «η τρίτη ηλικία χρειάζεται αγάπη, οικονομική, κοινωνική και ψυχολογική στήριξη παρόμοια με αυτή που δίνουμε και δείχνουμε στη νέα γενιά που δεν έχει ανεξαρτητοποιηθεί και έχει άμεση ανάγκη να της παρέχονται όλα τα πιο πάνω».
 
Ανέφερε ότι οι υπερήλικες «είναι μια τάξη ανθρώπων την οποία σχεδόν όλοι έχουν παραμελήσει, έγινε κάποια πρόοδος με την πάροδο των χρόνων πολλά είναι όμως αυτά που πρέπει να γίνουν».
 
«Αυτά τα πράγματα δεν έγιναν ούτε από το κράτος ούτε από την πολιτεία και πρέπει να εγκύψουν σε αυτά τα προβλήματα», είπε η κ. Ρούσου.
 
Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία που έχει στη διάθεσή της, η ποιήτρια, «στην Κύπρο διαβιούν δέκα χιλιάδες ηλικιωμένοι που πάσχουν από άνοια ενώ ο γενικός πληθυσμός της τρίτης ηλικίας παρουσιάζει αυξητική τάση και από 11,7% που ήταν το 2002, το 2012 έφθασε το  13,5% και μέχρι το 2052 θα φθάσει το 28,7%».
 
Για την ποίηση η κ. Ρούσου είπε ότι «είναι μεγάλη πρόκληση επειδή ακριβώς είναι αφηρημένη τέχνη και πίσω από τα λόγια προσπαθείς να μεταδόσεις, συναισθήματα, εικόνες , σκέψεις».
 
Πρόσθεσε ότι «στην ποίηση συντελείται και το μικρό θαύμα της διασταύρωσης των συναισθημάτων με σκέψεις και όλα αυτά προσπαθείς να τα κάνεις μόνο με τον λόγο και τίποτα άλλο».
 
 «Για αυτό και η ποίηση είναι μια δύσκολη τέχνη η οποία γίνεται ακόμη πιο δύσκολη όταν προσπαθείς να μεταδόσεις βιωματικές εμπειρίες τις οποίες ενσυνείδητα να μετουσιώσεις και η μετουσίωση είναι μεγάλη πρόκληση διότι δεν πιστεύω ο μελοδραματισμός να κερδίζει τον αναγνώστη, αντιθέτως τον απωθεί», εξήγησε η κ. Ρούσου.
 
Ανέφερε ότι «μελοδραματικά μπορούμε όλοι να νιώθουμε και όλοι να εκφραζόμαστε πάρα πολλές φορές σε πάρα πολλές περιπτώσεις της δικής μας ζωής και της δικής μας πορείας και των δικών μας περιστατικών αλλά το να μπορείς να βλέπεις συμπυκνωμένο μέσα στον λόγο ένα συναίσθημα το οποίο έχει πανανθρώπινο εκτόπισμα είναι διαφορετικό για τον ποιητή».
 
«Και όταν το ξέρεις και προσπαθείς να εξισορροπήσεις το δεξί με το αριστερό ημισφαίριο και προσπαθείς να αποδώσεις με τον λόγο τον ποιητικό και το χρώμα και το ύφος το ποιητικό, εκείνο το οποίο σε έχει προβληματίσει, πληγώσει και εκείνο που σε έχει εξωθήσει να αναζητήσεις την θεραπεία στον λόγο, είναι μεγάλη πρόκληση», συνέχισε η κ. Ρούσου.
 
Όπως είπε, «αυτή την πρόκληση εγώ την είδα και την αισθάνθηκα και ως αποτέλεσμα τούτου, η ποιητική μου συλλογή άργησε να εκδοθεί γιατί μου πήρε τέσσερα με πέντε χρόνια να ολοκληρωθεί και γραφόταν σταδιακά ξεκινώντας με μεμονωμένα  βιωματικά και μη βιωματικά γεγονότα και εμπειρίες».
 
Δηλώνει ότι «μετά το βιβλίο προχώρησε όπως προχώρησε ένα δικό μου οικογενειακό πρόβλημα σε άλλα στάδια τα οποία έπρεπε να ακολουθήσω ποιητικά γιατί δεν μπορούσα να μείνω στην μεμονωμένη περιγραφή των μεμονωμένων γεγονότων».
 
Ως αποτέλεσμα τούτου, είπε η κ. Ρούσου, «τελικά η ποιητική συλλογή έχει τέσσερα μέρη. Πρόκειται για την Μετάληψη, τις Ξύλινες Φλέβες, Ιππόκαμπος, Ώρα μηδέν, και, Στέγη.
 
«Ως δημιουργός ένιωσα ότι τώρα ναι, ολοκληρώθηκε η εσωτερική διεργασία και η ποιητική συλλογή ήταν έτοιμη να δοθεί στη δημοσιότητα», συνέχισε η λογοτέχνης.
 
Ανέφερε πως «δεν είμαι ο άνθρωπος που γράφει κάτι και μένει εκεί, είμαι ο άνθρωπος ο οποίος αυτό που γράφει το παιδεύει, τον προβληματίζει, το αναθεωρεί ή αναπροσαρμόζει, αλλάζω τις λέξεις, τη  σειρά των λέξεων, αλλάζω τους συσχετισμούς των λέξεων και τις δυνάμεις που κρύβονται μέσα από τις λέξεις».
 
«Το βιβλίο είναι στο τυπογραφείο και εγώ ακόμα κάνω διορθώσεις» δήλωσε χαρακτηριστικά.
 
Η κ. Ρούσου σημείωσε ότι «το να θέλεις το βιβλίο σου να κυκλοφορήσει εμπεριέχοντας το καλύτερο και πιο άρτιο αποτέλεσμα του δικού σου ποιητικού λόγου είναι πείσμα και αυτοσυνειδησία η οποία συνεπάγεται την γνώση και την εκτίμηση του τί ρόλο παίζει το καθετί στη ζωή μας».
 
Πρόσθεσε ότι αφορά «όχι μόνο στη δική μας προσωπική ζωή από την οποία εκπέμπουμε πράγματα αλλά και στη ζωή των συνανθρώπων μας που θα πάρουν στα χέρια τους κάτι, είτε είναι εφημερίδα και διαβάζουν τα όσα γράφουν οι δημοσιογράφοι είτε είναι ένα ποιητικό βιβλίο και διαβάζουν τον λόγο του ποιητή».
 
Σε ερώτηση για την εμπορικότητα της λογοτεχνίας στις μέρες μας, η κ. Ρούσου, είπε ότι «όταν εκδίδω ένα βιβλίο δεν σκέφτομαι την πορεία του βιβλίου σκέφτομαι την πορεία του λόγου».
 
«Δεν με ενδιαφέρει εάν εμπορικά θα πάει καλά ένα δικό μου βιβλίο. Σε αυτό που δίνω έμφαση είναι το λογοτεχνικό και επικοινωνιακό κομμάτι μιας νέας έκδοσης», συνέχισε.
 
Εξήγησε ότι «το λογοτεχνικό κομμάτι με ενδιαφέρει με την έννοια ότι, ναι, το έγραψα αυτό το βιβλίο, και είναι  για μένα η επιβράβευση της δικής μου δυνατότητας να εκφράζομαι, και, το επικοινωνιακό κομμάτι είναι, είναι εκείνο το κομμάτι το οποίο δεν ξέρω άμεσα».
 
«Δεν ξέρω ποιοι έχουν διαβάσει ένα βιβλίο μου, πώς το διάβασαν,  τι αντίδραση είχε αυτός ο λόγους στους ανθρώπους που το διάβασαν γιατί ο τρόπος που αντιδρά ο κάθε ένας είναι διαφορετικός», είπε η Νάγια Ρούσου.
 
Ανέφερε ότι «έχω αντιδράσεις και μηνύματα από την ανάγνωση του τελευταίου μου βιβλίου, κάποιοι συγκλονίστηκαν, συγκινήθηκαν, αναστατώθηκαν και ξύπνησαν μέσα τους αυτά που ήθελαν οι ίδιοι να πουν και έτσι η δική μου σκέψη και λογισμός είναι ταυτόσημη με αυτή των αναγνωστών που ίσως δεν έχουν βρει το δικό τους μέσο έκφρασης».
 
Όπως είπε η κ. Ρούσου, «δεν το θεωρώ αυτό νίκη ούτε ικανοποίηση, το θεωρώ μια καλή επικοινωνιακή στιγμή και αισθάνομαι και όντας καθηγήτρια επικοινωνιολογίας βλέπω ότι η επικοινωνία αρχίζει να είναι ψεύτικη σε πολλά επίπεδα».
 
«Όταν όμως ακούω ανθρώπους να μου λένε ότι βυθίστηκα μέσα στα γραφόμενά σας αυτό είναι για μένα πάρα πολύ σημαντικό επικοινωνιακά διότι το στοιχείο της ουσιαστικότερης επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων πάει να εκλείψει», ανέφερε, περαιτέρω.
 
Έχοντας βραβευθεί από τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού για το συγγραφικό της έργο δηλώνει πως «για μένα το σημαντικό είναι ότι κατέθεσα, καταθέτω και θα συνεχίσω να καταθέτω την ποιητική μου αλήθεια».
 
«Είναι μία δικιά μου ψηφίδα στο πολιτιστικό ψηφιδωτό και την κουλτούρα αυτού του τόπου ανεξάρτητα από τα τρέχοντα γεγονότα γιατί αυτά πότε είναι άγρια, πολεμικά, αφοριστικά, όπως με το 1974, και, άλλοτε, είναι οικονομικά και καταπιεστικά για τον κόσμο», είπε η κ. Ρούσου.
 
Πρόσθεσε ότι «σημασία έχει να μην σιωπούμε και να εκφράζουμε την αντίδρασή μας είτε διαδηλώνοντας σε πλατείες είτε με τον ποιητικό λόγο και ευρύτερα την τέχνη».
 
Η κ. Ρούσου, ερωτηθείσα τι είναι αυτό για το οποίο οι φοιτητές επιθυμεί να την ενθυμούνται, είπε ότι «δεν θέλω να θυμούνται εμένα ως άτομο θέλω να θυμούνται την ουσία την οποία προσπάθησα να τους μεταδώσω όσον αφορά την επικοινωνία».
 
Πρόσθεσε ότι δίδαξε «διάφορα θέματα πάντα γύρω από τον πυρήνα της επικοινωνίας είτε ήταν δημόσιες σχέσεις είτε ήταν ανάλυση τηλεοπτικών προγραμμάτων είτε ήταν μάρκετινγκ».
 
«Εκείνο το οποίο με ενδιέφερε και πάντα έδινα ιδιαίτερη σημασία και έμφαση είναι η ουσία των πραγμάτων και τί είναι εκείνο που είναι σημαντικό για τον άνθρωπο και ειδικά για τους φοιτητές που είναι οι ενεργοί πολίτες του αύριο» σημείωσε η κ. Ρούσου.
 
Καταλήγοντας η κ. Ρούσου, ευχαρίστησε το ΚΥΠΕ για την ευαισθησία που έδειξε για προβολή της ποιητικής συλλογής «Ξύλινες Φλέβες» καθώς και την Οργάνωση Συνταξιούχων του ΡΙΚ (ΟΣΥΡΙΚ) η οποία ενέταξε στο πρόγραμμα πολιτιστικών της δραστηριοτήτων την παρουσίαση της έκδοσης.
 
Η εκδήλωση παρουσίασης έχει προγραμματιστεί για την 30^η του Μάη στην αίθουσα «Τάσσος Παπαδόπουλος» του κτηρίου του αρχείου του ΡΙΚ και ώρα 19.00.

Πηγή: (ΚΥΠΕ/ΑΑΓ/ΓΧΡ)