Σχέσεις Ελληνοαμερικανικού - Αμερικανο-εβραϊκoύ λόμπι

Ενισχυτικό αυτού είναι και οι από κοινού επαφές με μέλη του Κογκρέσου που έκαναν την ίδια μέρα μέλη του Συμβουλίου Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας (HALC) και της Αμερικανο-Εβραϊκής Επιτροπής (AJC), μιας οργάνωσης με μακρά παράδοση σχέσεων και με την Ελληνοαμερικανική Κοινότητα και την Ελλάδα και την Κύπρο.

Βλέποντας κανείς την Τρίτη τη θερμότατη υποδοχή που έτυχε στο Κογκρέσο ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Βενιαμίν Νετανιάχου (παρά τις αντιδράσεις του Λευκού Οίκου) αντιλαμβάνεται την τεράστια ισχύ του Αμερικανο-εβραϊκού λόμπι, που φτάνει στο σημείο να αντιπαρατίθεται στα ίσια με τον ισχυρότερο άνδρα του πλανήτη. Με βάση αυτό και μόνο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από τη στενή αυτή σχέση με το Εβραϊκό λόμπι, το Ελληνικό μπορεί να κερδίσει πολλά. Το ερώτημα όμως είναι τι έχουμε κερδίσει μέχρι σήμερα, γιατί δεν έχουμε κερδίσει περισσότερα και τι ζητούμε απ’ αυτούς.
Πριν ένα χρόνο, όταν έθεσα το ερώτημα αυτό σε κλειστή συγκέντρωση του Ελληνικού λόμπι, δεν έλαβα συγκεκριμένη απάντηση. Το ίδιο και φέτος, με την πρόσθεση της διαπίστωσης ότι δεν ζητούμε όσα θα έπρεπε.

Μία εύκολη σύγκριση για να αντιληφθεί ο αναγνώστης περί τίνος ομιλούμε, είναι οι τοποθετήσεις στον εορτασμό της δεύτερης επετείου της «Συμμαχίας» των δύο συμπροέδρων της. Από τη μία ο ρεπουμπλικανός βουλευτής, Κώστας Μπιλιράκης, μίλησε για την Κύπρο και το Ισραήλ και τις κοινές απειλές που αντιμετωπίζουν, αναφέρθηκε στην τουρκική κατοχή και τις πρόσφατες τουρκικές παραβιάσεις της ΑΟΖ της Κύπρου, στις προοπτικές που ανοίγονται με την ενέργεια και κατέληξε με καταδίκη της ανόδου του αντισημιτισμού στην Ευρώπη.

Ο δημοκρατικός βουλευτής, Τέντ Ντόιντς, είπε πόσο σημαντικό είναι εδώ στο Κογκρέσο να δείξουν τα μέλη της «Συμμαχίας» την υποστήριξή τους για την ενίσχυση της εταιρικής σχέσης με  τους φυσικούς μας συμμάχους, την Κύπρο, την Ελλάδα και το Ισραήλ, αλλά και τη σχέση μεταξύ τους.

Είπε πως είναι σημαντικό «να δοθεί έμφαση στις θεμελιώδεις ομοιότητες και στα στρατηγικά συμφέροντα που μοιραζόμαστε όλοι μας».
Και κατέληξε με την υπόσχεση ότι η «Συμμαχία» θα συνεχίσει να τονίζει τις προτεραιότητες, από τις ενεργειακές επιδιώξεις μέχρι τη συνεργασία για την αντιμετώπιση των περιφερειακών απειλών για την ασφάλεια και θα υποστηρίζει τη συνέχιση της συνεργασίας.

Οι δύο ομιλίες είναι φανερό πως είναι ετεροβαρείς, αφού ο κ. Ντόιντς θα μπορούσε να κάνει αυτό που έπραξαν άλλοι συνάδελφοί του (μέλη και της Συμμαχίας και της «Ελληνικής Ομάδας» στο Κογκρέσο) και να πει κάτι για τις απειλές στην κυπριακή ΑΟΖ.

Αν αυτό τεθεί στο πλαίσιο ότι επίσημα, παρά τα παράπονά τους για την στάση της Τουρκίας έναντι του Ισραήλ (αλλά και με αρκετές λεκτικές επιθέσεις κατά της Τουρκίας) δεν έχει μέχρι στιγμής εκδοθεί κάποια σαφής θέση του Εβραϊκού λόμπι για το κυπριακό, παρότι παρασκηνιακά έχει προσφερθεί βοήθεια σε προσπάθειες του ελληνικού λόμπι. Κι αυτό γιατί οι μεγάλες οργανώσεις του Αμερικανο-εβραϊκού λόμπι επιθυμούν να διατηρούν ανοιχτές τις πόρτες στην περίπτωση (ήδη πιστεύουν ότι είναι δύσκολη όσο ηγέτης της Τουρκίας παραμένει ο Ερντογάν) που αποκατασταθούν οι σχέσεις του Ισραήλ με την Αγκυρα.
Ασφαλώς αυτή η στάση είναι σαφώς καλύτερη από ότι πριν 10-20 χρόνια, στην περίοδο των αγαστών σχέσεων Τουρκίας – Ισραήλ, όταν παρασκηνιακά το Εβραϊκό λόμπι σταματούσε προσπάθειες του Ελληνικού λόμπι στο Κογκρέσο, χωρίς να αντιληφθούμε τι συνέβαινε, μέχρι να το αποκαλύψουν οι ίδιοι, για να δείξουν το μέγεθος της τουρκικής αχαριστίας.

Το δεύτερο αξιοσημείωτο σημείο είναι τι πιθανές επιπτώσεις θα μπορούσε να έχει για το Ελληνικό λόμπι  η σύγκρουση Νετανιάχου – Ομπάμα και η διαφωνία γύρω από την συμφωνία με το Ιράν, με δεδομένο ότι το Εβραϊκό λόμπι στηρίζει στην μεγάλη πλειοψηφία του την ισραηλινή κυβέρνηση. Αν ο κ. Νετανιάχου χάσει τις εκλογές (μάλλον δύσκολο), το αποτέλεσμα θα είναι ελάχιστο. Αν κερδίσει και συνεχίσει την ίδια γραμμή σύγκρουσης, ίσως υπάρξουν επιπλοκές, καθώς οι θερμότεροι φίλοι της Κύπρου στο Κογκρέσο (με πρώτο το γερουσιαστή Μενέντεζ) έχουν δηλώσει ευθαρσώς ότι θα καταψηφίσουν άρση των κυρώσεων στο Ιράν κι αυτό σίγουρα θα επιδεινώσει τις σχέσεις τους με το Λευκό Οίκο.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι διαχωριστικές γραμμές είναι λεπτές, το ίδιο κι οι ισορροπίες. Γι’ αυτό και τα βήματα, τόσο των λόμπι, όσο και των χωρών που εκπροσωπούν, πρέπει να είναι προσεκτικά.