Είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα στην Τουρκία

Ο οδηγός κατεύθυνε το λεωφορείο σε απόμερο μέρος, προσπάθησε να την βιάσει, εκείνη αντιστάθηκε, του έριξε σπρέι πιπεριού, εκείνος θύμωσε ακόμη περισσότερο και την σκότωσε. Στη συνέχεια με την βοήθεια του πατέρα και του αδελφού του την έκαψαν για να μην βρεθούν τα ίχνη της. Τελικά η αστυνομία κατάφερε να συλλάβει και τους τρεις και το θέμα πήρε τέτοιες διαστάσεις στην Τουρκία που ξεκίνησαν διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα. «Οζγκετζάν Ασλάν», το όνομα της κοπέλας είναι αυτό που συζητείται περισσότερο από κάθε άλλο αυτές τις μέρες στην Τουρκία.

«Ντρέπομαι που ζω σε μια χώρα που μια γυναίκα δεν μπορεί να είναι μόνη της στο λεωφορείο», άκουσα ανθρώπους να λένε. Η αλήθεια είναι πως αυτή τη συζήτηση την άκουσα πολλές φορές. Όπως το 2008 με την Ιταλίδα ακτιβίστρια που προσπάθησε να περάσει από την Τουρκία για να πάει στο Ισραήλ με ωτοστόπ ερχόμενη από το Μιλάνο, αλλά τελικά την βίασε ένας φορτηγατζής και την σκότωσε. Όπως με την δολοφονία της 18χρονης Μουνεβέρ Καράμπουλουτ η οποία σκοτώθηκε στο σπίτι του φίλου της, και μετά με πριόνι την κατακερμάτισαν και την πέταξαν στα σκουπίδια.

Η βία ενάντια στην γυναίκα είναι ένα θέμα που βρίσκεται σχεδόν συνέχεια στην επικαιρότητα. Οι γυναίκες φροντίζουν να έχουν πάντοτε στις τσάντες τους ειδικά σπρέι για να τα χρησιμοποιούν σε ώρα ανάγκης. Αν δεν συνοδεύονται, φροντίζουν πάντοτε να προσέχουν το ντύσιμό τους και να ντύνονται όσο πιο «κλειστά» γίνεται. Η λέξη «κλειστή» στην Τουρκία χρησιμοποιείται για τις γυναίκες που φορούν μαντίλα αλλά χρησιμοποιείται και για γυναίκες οι οποίες ντύνονται συντηρητικά, με τρόπο ώστε να καλύπτεται ο λαιμός και τα πόδια. Γυναίκα με ντεκολτέ η με μίνι φούστα, αποτελεί σχεδόν «κατάσταση συναγερμού», εκτός και αν η γυναίκα αυτή φροντίσει να κυκλοφορήσει στις περιοχές που θεωρούνται καθαρά «ευρωπαϊκές», όπως αποκαλούνται οι αναπτυγμένες περιοχές στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης. Τέτοιες περιοχές είναι το Νισάντασι ή το Μπεμπέκ, οι οποίες όμως είναι πολύ περιορισμένες. Κι αν πάλι μια γυναίκα θέλει να κυκλοφορήσει βράδυ μόνη της, τότε πρέπει να επιστρέψει με ταξί μέχρι στην είσοδο του σπιτιού της, αφού ασφαλώς βεβαιωθεί ότι και το ταξί είναι ασφαλές. Είναι και κάποιες περιοχές που μια γυναίκα δεν πρέπει να πηγαίνει ποτέ χωρίς συνοδεία. Πάντως η κάθε γυναίκα που ζει στην Τουρκία έχει τουλάχιστον μια ιστορία να διηγηθεί.

Και αυτή τη φορά με τη δολοφονία της Οζγκετζάν οι γυναίκες άρχισαν, για πρώτη φορά, να διηγούνται αυτές τις ιστορίες. Μέσω του τουίτερ χιλιάδες γυναίκες άρχισαν να λένε τις δικές τους εμπειρίες. «Κάθε μέρα που περνά είναι άνευ αξίας να είσαι γυναίκα σε αυτή τη χώρα» έγραψε η διάσημη Τουρκάλα ηθοποιός Μπερέν Σαάτ. Δηλώσεις αποτροπιασμού έκαναν σχεδόν όλοι οι Τούρκοι πολιτικοί, από τον Πρόεδρο μέχρι τον πρωθυπουργό και τους βουλευτές της χώρας. Και όπως πάντα, τέθηκε ξανά το ζήτημα της θανατικής ποινής. Ένα ζήτημα που πάντοτε συζητείται για λίγο διάστημα και μετά ξεχνιέται, μέχρι το επόμενο σκληρό επεισόδιο.