Τι θα ξημερώσει αύριο;

Έψαχνε κάποιο ταξίδι εκτός Ελλάδας, σε κάποιο από τους δημοφιλείς Χριστουγεννιάτικους προορισμούς, οργάνωνε εξόδους ή μεγάλες γιορτές στα σπίτια. Τέτοιες μέρες πριν μόλις μερικά χρόνια η πόλη έλαμπε από Χριστουγεννιάτικα στολίδια και στα μαγαζιά σχηματίζονταν ουρές για ψώνια και δώρα.

Αντίστροφη μέτρηση πλέον για τα Χριστούγεννα του 2014 και την Πρωτοχρονιά και μια βουβή κοινωνία, παρακολουθεί όσο πλέον μπορεί τα τεκταινόμενα, πολιτικά και οικονομικά, με άγχος, ανασφάλεια και απογοήτευση. Το άρωμα των Χριστουγέννων είναι σαν μην υπάρχει παρά μόνο στη φαντασία ή στις καρδιές των πολύ μικρών παιδιών, αυτών που ακόμα λόγω ηλικίας δεν μπορούν να νοιώσουν την αβεβαιότητα και το μεγάλο άγχος των γονιών τους. Τα χρόνια της ύφεσης και της μεγάλης κρίσης σημάδεψαν ανεξίτηλα, την ελληνική κοινωνία. Τα αισθήματα που κυριαρχούν ακόμα και αυτές τις γιορτινές μέρες στην πλειοψηφία του κόσμου, είναι η κατήφεια, η αβεβαιότητα, η απαισιοδοξία. «Και τι θα ξημερώσει αύριο», αναρωτιούνται εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, που κυριολεκτικά δεν ξέρουν αν θα έχουν έστω και ελάχιστα χρήματα για τα απολύτως απαραίτητα.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό κοινωνικής μελαγχολίας και πλήρους ανασφάλειας για την σκληρή καθημερινότητα, το πολιτικό γαϊτανάκι με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών καλά κρατεί. Και μέχρι τώρα τουλάχιστον κανείς δεν ξέρει «τι θα ξημερώσει» με την πολύκροτη Προεδρική εκλογή. Θα βγει Πρόεδρος ή δεν θα βγει όταν το αντίστοιχο ερώτημα στη μέση Ελληνική οικογένεια είναι «θα μπει μεροκάματο σήμερα στο σπίτι ή δεν θα μπει»; Και αν δεν βγει Πρόεδρος πότε θα γίνουν οι εκλογές προς το τέλος Γενάρη ή στις αρχές Φλεβάρη, ενώ στη μέση ελληνική οικογένεια το ερώτημα είναι «θα φτάσουν τα λεφτά για φαΐ και τα βασικά για μια βδομάδα ή θα αρχίσουμε από τώρα τα βερεσέδια και τα δανεικά»;

Κατά κάποιο περίεργο τρόπο τα φετινά Χριστούγεννα, αντί έστω για μια μικρή ανάσα— κάποιων ίσως ωρών— χαλάρωσης και απώθησης του καταστροφικού καθημερινού άγχους, λειτουργούν ως πρόσθετος παράγοντας ανασφάλειας, αβεβαιότητας και φόβου για τους Έλληνες. Διότι δεν είναι εύκολο μετά από 5-6 χρόνια αιματηρής λιτότητας, στερήσεων και ανέχειας, να κατανοήσει η μέση ελληνική οικογένεια και ο μέσος πολίτης, γιατί πάλι οι φίλοι μας απ’ έξω κουνάνε το δάκτυλο και λένε και ξαναλένε για καταποντισμό, καταστροφή, νέα προγράμματα λιτότητας, νέες θυσίες.

Δεν είναι εύκολο, όποια πολιτική ιδεολογία και αν έχει ένας πολίτης, να ακούει από τους έξω ότι «εμείς θέλουμε αυτό και αυτό θα γίνει, είτε εσείς θέλετε κάτι άλλο είτε όχι». Δεν είναι εύκολο γιορτινές μέρες να βομβαρδίζεται και πάλι ένας ταλαιπωρημένος και στερημένος λαός από πρωτοσέλιδα, δελτία ειδήσεων και κάθε είδους αναλύσεις, ότι πρέπει να συνεχιστεί, έτσι χωρίς καμία λογική, η τιμωρητική πολιτική που επιβλήθηκε. Και μέσα σε όλο αυτό τον κουρνιαχτό, στη Βουλή ξεκινάνε οι κρίσιμές ψηφοφορίες για ανάδειξη νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Και αν δεν βρεθούν στην τρίτη ψηφοφορία (στις 29 Δεκεμβρίου) 180 ψήφοι για τον Πρόεδρο τότε η χώρα πάει σε πρόωρες εκλογές.

Και αναρωτιέται ο μέσος πολίτης, μέσα σε όλο το βάρος της δύσκολης καθημερινότητας του «είχε εξασφαλίσει τις 180 ψήφους η συγκυβέρνηση και προχώρησε στην επίσπευση των διαδικασιών εκλογής του νέου Προέδρου με μια σχετική άνεση»; Ή μήπως «πήγε σε επίσπευση της διαδικασίας εκλογής Προέδρου για να επιταχύνει και να πιέσει τις εξελίξεις γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι είναι άπιαστο όνειρο ο αριθμός των 180 ψήφων»; Το τι από τα δύο ισχύει θα το γνωρίζουμε όλοι στις 29 Δεκεμβρίου όταν θα γίνει η τρίτη και καθοριστική ψηφοφορία.

Όμως τα πολύ δύσκολα είναι μπροστά και αυτό το αντιλαμβάνεται η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που βγάζει από τώρα το άγχος και την αβεβαιότητα για το «τι θα ξημερώσει μετά τις 29 Δεκεμβρίου». Αν υπάρξουν εκλογές, η οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν εκλεγεί θα έχει μπροστά της την Τρόικα και τις απαιτήσεις της και θα πρέπει σε πολύ μικρό διάστημα (αφού τέλη Φεβρουαρίου θα λήγει η δίμηνη παράταση που δίνουν οι δανειστές) να βρει λύσεις και συμβιβασμούς.

Αν δεν γίνουν πάλι εκλογές, η Κυβέρνηση θα πρέπει και αυτή με την σειρά της να πάει σε ένα νέο οδυνηρό συμβιβασμό με την Τρόικα, η οποία απαιτεί και πάλι μέτρα. «Τι θα ξημερώσει άραγε αύριο» συνεχίζει να αναρωτιέται ο Έλληνας πολίτης, αφού βλέπει τις πιέσεις καθημερινά να εντείνονται. Η Ελλάδα παλεύει να βγει από το σπιράλ της ύφεσης και της λιτότητας, αλλά για την ώρα τουλάχιστον φαίνεται να είναι εγκλωβισμένη σε ένα «φαύλο κύκλο» μέτρων και επίτασης της λιτότητας. Οι όποιες αμυδρές ελπίδες και προσδοκίες αφέθηκαν να αιωρούνται στον αέρα τους τελευταίους μήνες και αφού η χώρα έφτασε σε πρωτογενές πλεόνασμα, δεν φαίνεται να ευοδώνονται.

Τα μάτια όλων μπορεί αυτές τις μέρες να είναι στραμμένα στη Βουλή και στο αποτέλεσμα των ψηφοφοριών, όμως στο μυαλό της ελληνικής οικογένειας και του Έλληνα πολίτη, υπάρχει ένα αγχώδες και βασανιστικό ερώτημα «τι μας ξημερώνει αύριο. Πως θα τα φέρουμε βόλτα και τι θα γίνουν τα παιδιά»;