Ιστορίες καθημερινής τρέλας

Για παράδειγμα, στην χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, στην χώρα που πέρασε τα πάνδεινα για να δει να σταθεροποιούνται οι δημοκρατικοί θεσμοί, είναι εξαιρετικά οδυνηρό να βλέπεις και να ακούς στην τηλεόραση τον αναπληρωτή πρύτανη του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης να λέει ότι «φοβάμαι πως πρέπει να φασιστοποιηθούμε όσοι είμαστε σε θέσεις εξουσίας». Μετά από κύμα αντιδράσεων, ο αναπληρωτής πρύτανης παραιτήθηκε, όμως το αρνητικό παράδειγμα είχε δοθεί.

Σε μια χώρα όπου για πολλά χρόνια μετά την μεταπολίτευση του 1974 το φοιτητικό κίνημα— με τα προβλήματα και τα λάθη του— έλκυε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για την αγωνιστικότητά του και τα οράματά του, είναι δυνατόν να ανέχεται συμπεριφορές όπως «κτίσιμο καθηγητών» στα γραφεία τους ή όπως συνέβη λίγα μόλις 24ωρα πριν στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο μια ολιγάριθμη ομάδα φοιτητών να εισβάλει στην Πρυτανεία και να αδειάζει σακούλες με σκουπίδια στο γραφείο του αντιπρύτανη σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την έλλειψη καθαριότητας στο Πανεπιστήμιο. Είναι δε εντυπωσιακό ότι πρωταγωνιστεί ένας νεαρός φοιτητής της Νομικής, ο οποίος εισήχθη μάλιστα στη σχολή με πολύ υψηλό βαθμό.

Σε μια χώρα που την διέσυραν διεθνώς και την οδήγησαν στη μέγγενη των μνημονίων λόγω και υπερπροβολής φαινομένων διαφθοράς, «λαδωμάτων» και άλλων συναφών δεν είναι δυνατόν, κάτω από την μύτη όλων, Καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας να έχει επιβάλει «ταρίφα» στους φοιτητές (με 400 ευρώ έβαζε άριστα και ακολουθούσαν και άλλες διαβαθμίσεις) για να τους περάσει το μάθημα.

Με βάση πρόσφατη έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ το 49% των πολιτών δεν εμπιστεύεται καθόλου το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, ενώ μόλις το 0,6% το εμπιστεύεται πλήρως.

Δύο μόλις 24ωρα μετά την δημοσιοποίηση της έρευνας έκαναν ότι μπορούσαν αρκετοί πολιτικοί για να επιβεβαιώσουν όψεις της. Υπουργός σε τηλεοπτική εκπομπή, αφού πρώτα διαολοστέλνει την Τρόικα, επιχειρεί μετά να συμμαζέψει τα πράγματα και μάλιστα με εξαιρετικά «μάγκικο τρόπο», καθώς θέλοντας να αποφύγει τις πιεστικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων για την αιφνίδια αλλαγή της στάσης του, «ξέφυγε» τελείως με εκφράσεις και ενδεχόμενα υπονοούμενα που «πάγωσαν» ακόμα και τους έμπειρους δημοσιογράφους/ παρουσιαστές.

Το βράδυ της ίδιας μέρας, σε τηλεοπτική εκπομπή μεγάλης ακροαματικότητας Πολιτικός Αρχηγός βγαίνει ο ίδιος και καταγγέλλει ζωντανά στον αέρα ότι έγινε προσπάθεια χρηματισμού βουλευτού του κόμματος του (με 2-3 εκατομμύρια ευρώ) για να έχει θετική στάση στην διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Με την σειρά της, η βουλευτής που η ίδια κατήγγειλε στον Πρόεδρο του κόμματος της, την «απόπειρα» εξαγοράς της ψήφου της, βγαίνει σε μεταμεσονύχτια εκπομπή, επαναλαμβάνει τις καταγγελίες της και λέει πως αυτός που την προσέγγισε για να εξαγοράσει την ψήφο της, την ενημέρωσε πως άλλος βουλευτής του κόμματος της είχε ήδη χρηματιστεί για να έχει θετική στάση στην ψηφοφορία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Λίγα λεπτά αργότερα, ο φερόμενος ότι έλαβε χρήματα βουλευτής βγήκε στον τηλεοπτικό αέρα διαψεύδοντας τα πάντα. Λίγα λεπτά μετά «μαλλιοτραβήχτηκαν» στην ίδια εκπομπή δύο βουλευτίνες που προέρχονται από το κόμμα που ο Αρχηγός του κατήγγειλε απόπειρα χρηματισμού βουλευτή του, με σκληρά υπονοούμενα για ποιανής στα γραφεία έκανε έφοδο η Εφορία και ο ΣΔΟΕ και τι βρέθηκε …Το κακό στην υπόθεση αυτή είναι και ότι αυτή η ιστορία ξεσπάει ενώ είναι σε εξέλιξη η διαπραγμάτευση με την Τρόικα, και το κυριότερο ότι «σέρνονταν» για ώρες στα τηλεοπτικά παράθυρα, χωρίς να παρέμβει ένας εισαγγελέας και χωρίς να δίνεται οποιαδήποτε επίσημη απάντηση.

Αυτές είναι ορισμένες μόνο από τις «ιστορίες καθημερινής τρέλας» των τελευταίων 24ωρων που εξελίσσονται τις ώρες που είναι στο τραπέζι σκληρές απαιτήσεις των δανειστών για νέες περικοπές σε συντάξεις, νέο κύμα απολύσεων στο δημόσιο, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, νέες επώδυνες αλλαγές στο ασφαλιστικό κ.α.

Οι όψεις της κρίσης του πολιτικού συστήματος είναι παλιές και διαχρονικές, όπως και συμπεριφορές μέσα σε δημόσιες δομές και δημόσιους χώρους. Ωστόσο, η ένταση της κρίσης, προκαλεί πλέον μεγάλη σύγχυση, απώλεια συνοχής και «νευρικά ξεσπάσματα».

Το ερώτημα βέβαια είναι πόσο ακόμα μια σκληρά δοκιμαζόμενη κοινωνία θα μπορεί να ανέχεται και να πληρώνει καπρίτσια και συμπεριφορές προσώπων και μικρών ομάδων μέσα σε δημόσιες δομές και πόσες αντοχές έχει ακόμα το πολιτικό σύστημα για να διολισθαίνει στην αναξιοπιστία και στην φθορά, χωρίς να διατρέχει άμεσο κίνδυνο να αυτοκαταργηθεί;