Ανίτα Δημητρίου: Ως Κυπριακή Δημοκρατία, κυβέρνηση και Βουλή, συνεχίζουμε τον αγώνα μας, για μια επανενωμένη Κύπρο

Επιμνημόσυνος λόγος της Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων κ. Αννίτας Δημητρίου στο ετήσιο εθνικό μνημόσυνο του ήρωα τομεάρχη της ΕΟΚΑ Μιχαλάκη Παρίδη.

«Οι αγωνιστές της ελευθερίας δεν παραδίδονται. Νικούν ή πεθαίνουν».

Με αυτές τις σκέψεις, ο Μιχαλάκης Παρίδης ρίχτηκε στην ύστατή του μάχη για την απελευθέρωση της πατρίδας, γράφοντας με το αίμα του τη δική του διακήρυξη. Με τα λόγια αυτά του ήρωά μας και με υψηλό το αίσθημα της υπερηφάνειας, αλλά και της πατριωτικής ευθύνης που αναλογεί στον καθένα ξεχωριστά, συγκεντρωθήκαμε σήμερα στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου, για να αποτίσουμε, ως ελάχιστο χρέος, την οφειλόμενη τιμή στον ήρωα αγωνιστή της Αναφωτίας Μιχαλάκη Παρίδη.

Ευχαριστώ τους διοργανωτές αυτής της επιμνημόσυνης τελετής, τον σύλλογο «Ένωσις Αναφωτίας» και το «Παρίδειο Δροσιάς Λάρνακας», καθώς και τα κοινοτικά συμβούλια Αναφωτίας και Βάβλας που με κάλεσαν να είμαι σήμερα  μαζί σας.

Ιδιαίτερες ευχαριστίες απευθύνω στην οικογένεια του ήρωα, η οποία μου παραχώρησε το ιδιαίτερο προνόμιο να εκφωνήσω τον επιμνημόσυνο λόγο για τον άξιο αγωνιστή και τομεάρχη της ΕΟΚΑ.

Γεννημένος το 1933 στην Αναφωτία, ο Μιχαλάκης Παρίδης μετακόμισε στη Λάρνακα σε ηλικία 11 χρονών περίπου και στα εφηβικά του χρόνια επέδειξε την ιδιαίτερη κλίση του στα γράμματα, στη λογοτεχνία και στο θέατρο. Ο Μιχαλάκης Παρίδης υπήρξε όμως από τα νεανικά του χρόνια και ενεργό και δραστήριο μέλος της ΟΧΕΝ και της ΠΕΟΝ, οργανώσεις που πρωτοστατούσαν στις εθνικές διεκδικήσεις. Έτσι δεν αποτέλεσε έκπληξη το γεγονός ότι το 1954 μυήθηκε στην ΕΟΚΑ και τον Απρίλιο του 1955, στα 22 του μόλις χρόνια, συμμετείχε στο ξεκίνημα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στη Λάρνακα, οπότε και συνελήφθη, ως επικεφαλής της ομάδας «Άρης». Οδηγήθηκε στο δικαστήριο μαζί με τους συναγωνιστές του Σταύρο Ποσκώτη, Γιώργο Λυκούργο, Ξάνθο Ιακωβίδη και Ιάκωβο Καϊσερλίδη. Ήταν η πρώτη μεγάλη δίκη στελεχών της ΕΟΚΑ. Καταδικάστηκαν και οι πέντε και στον Παρίδη επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης επτά ετών.

Με ακόρεστη τη δίψα για μάθηση συνέχισε να διαβάζει στις Κεντρικές Φυλακές και να διδάσκει τους ποινικούς συγκρατούμενούς του στο πρόχειρο σχολείο που είχε εκεί οργανωθεί. Ακατάβλητο όμως ήταν και το πάθος του να συνεχίσει να αγωνίζεται για την απελευθέρωση της πατρίδας του. Έτσι, στις 12 Δεκεμβρίου του 1957, ενώ είχε μεταφερθεί στο Γενικό Νοσοκομείο της Λευκωσίας, όπου είχε υποβληθεί σε εγχείρηση στη μύτη, κατάφερε να δραπετεύσει με τη βοήθεια της νοσοκόμας του.

Αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του έναν άξιο αγωνιστή της ελευθερίας, η ηγεσία της ΕΟΚΑ τού ανέθεσε την ευθύνη του τομέα της Λάρνακας και ο Παρίδης δεν την απογοήτευσε.

Αφού αρχικά εγκατέστησε το αρχηγείο του στο σπίτι του Ανδρέα Σουρουκλή στους Τρούλλους, τον Απρίλιο του 1958 πήγε στις Αγγλισίδες, τον Ιούλιο μετέβη στη Σκαρίνου και από εκεί σε κρησφύγετο στην περιοχή της Μονής του Αγίου Μηνά, για να καταλήξει τελικά στη Βάβλα, που επρόκειτο να αποτελέσει την τελευταία του κατοικία.

Στις 27 Αυγούστου του 1958 οι Άγγλοι στρατιώτες μπήκαν στο χωριό και, αφού εντόπισαν τον τομεάρχη, τον κάλεσαν να παραδοθεί. Αρνούμενος να υποκύψει, ο Παρίδης βρέθηκε πολιορκημένος στο σπίτι του δασκάλου Χρίστου Καραγιώργη όπου και αντάμωσε τον θάνατο, πέφτοντας μαχόμενος με το στήθος διάτρητο από τις σφαίρες των Άγγλων στρατιωτών. Χαρακτηριστικά της ηρωικής του ταυτότητας, του ψυχικού του σθένους και του ηθικού του χρέους προς την πατρίδα και τους συναγωνιστές του είναι τα τελευταία του λόγια, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον βέβαιο θάνατο από τους Άγγλους: «Εγώ δεν μπορώ να φύγω. Δεν πρόκειται να βγω έξω για να με συλλάβουν. Τι θα πει ο Διγενής, πώς θα νιώσουν οι συναγωνιστές μου, όταν μάθουν ότι ο τομεάρχης τους παραδόθηκε με το όπλο λυμένο; Δεν πρόκειται να παραδοθώ. Θα πολεμήσω, έτσι κάνουν οι αγωνιστές. Δεν ξαναπάω πίσω στη φυλακή». Ακόμη και στις τελευταίες στιγμές της ζωής του ο Μιχαλάκης Παρίδης ένιωθε το αίσθημα της υποχρέωσης προς την πατρίδα. Το ενδεχόμενο να παραδοθεί στα μάτια του έμοιαζε με προδοσία στους συναγωνιστές του και στον αρχηγό του, αλλά και στην ίδια την πατρίδα του.

Με τη σημερινή επιμνημόσυνη δέηση επιτελούμε το εθνικό μας καθήκον και την ηθική μας οφειλή προς τον Μιχαλάκη Παρίδη, αλλά και προς όλα εκείνα τα παλικάρια της Κύπρου που έδωσαν τη ζωή τους με πνεύμα αυτοθυσίας σε δύσκολους καιρούς για την πατρίδα μας.

«Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του», γράφει ο Ρίτσος. Και εμείς, λοιπόν, κλίνουμε το γόνυ με περισσή ευλάβεια στον ήρωα Παρίδη, ο οποίος αγωνίστηκε και θυσιάστηκε στον βωμό της ελευθερίας, έτσι ώστε να μπορούμε εμείς σήμερα να απολαμβάνουμε το υπέρτατο αυτό αγαθό. Δε γονατίζουμε όμως μπροστά σε κανένα ξένο στρατό που ευθαρσώς μας απειλεί και μας εκβιάζει.

Πρόσφατα, όπως όλοι γνωρίζετε, ο Τούρκος Πρωθυπουργός εξήγγειλε την αλλαγή του καθεστώτος τμήματος της περίκλειστης περιοχής της πόλης της Αμμοχώστου. Κάτι τέτοιο αποτελεί απροκάλυπτη και αδιάντροπη παραβίαση των σχετικών ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, τα οποία καλούν για επιστροφή της πόλης στους νόμιμους κατοίκους της και για άμεση μεταβίβαση της περιοχής υπό τη διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών. Τέτοιου είδους προκλήσεις υπονομεύουν τις προσπάθειες για επανέναρξη ουσιαστικών διαπραγματεύσεων προς επίτευξη μιας συνολικής λύσης στο κυπριακό πρόβλημα, στη βάση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Επίσης, αποτελούν πηγή ανησυχίας, όχι μόνο για την Κύπρο, αλλά και για την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και απειλή για την ευρωπαϊκή ασφάλεια. 

Ως Κυπριακή Δημοκρατία, κυβέρνηση και Βουλή, συνεχίζουμε τον αγώνα μας, έχοντας το δίκιο με το μέρος μας, για μια επανενωμένη Κύπρο. Είναι υποχρέωση προς όλους τους ήρωές μας να αγωνιστούμε με όπλα μας τα ψηφίσματα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, τις πρόνοιες του Διεθνούς Δικαίου και τις αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας αποτελούμε κράτος μέλος. Είναι ακόμη χρέος μας προς τα παιδιά μας και τις μέλλουσες γενιές να επιτύχουμε μια βιώσιμη λύση και ειρηνική συμβίωση όλων των νόμιμων κατοίκων της Κυπριακής Δημοκρατίας,  σε ένα νησί χωρίς κατοχικό στρατό.

Κυρίες και κύριοι,

«Τους ήρωες δεν τους βρίσκεις ποτέ στο σκοτάδι» και ο Μιχαλάκης Παρίδης είναι ένας από αυτούς τους ήρωες. Τον περιλούζει το άπλετο φως της δόξας που πηγάζει από τη γενναιότητα, την αυτοθυσία και τον ηρωισμό του. Αρετές που πρέπει να αποτελούν φάρο για όλους εμάς τους Κύπριους, οι οποίοι εδώ και σαράντα επτά χρόνια ζούμε υπό καθεστώς τουρκικής κατοχής και καθημερινά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις απαράδεκτες προκλήσεις και την αδιαλλαξία της Τουρκίας.

Οι σελίδες της ιστορίας της Κύπρου είναι γραμμένες με χρυσά γράμματα από λεβέντες και λεβέντισσες, που αγάπησαν την πατρίδα τους, σεβάστηκαν αξίες και ιδεώδη και, στο τέλος, έδωσαν τη ζωή τους για την Κύπρο μας. Είναι επομένως χρέος μας να κρατήσουμε άσβηστη τη δάδα της αγάπης προς την πατρίδα και του αγώνα για την προστασία της, που οι ήρωές μας μάς παρέδωσαν και να συνεχίσουμε να κρατάμε ψηλά το λάβαρο, την Κύπρο, την ιστορία μας. Όλοι αυτοί θυσιάστηκαν για μια ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική Κύπρο και εμείς πρέπει να έχουμε ως στόχο μας να τους δικαιώσουμε με τη συνέχιση του αγώνα προς επανένωση και πλήρη απελευθέρωση της πατρίδας μας.

Στο τέλος όλοι μας θα κριθούμε από τις μέλλουσες γενιές και την ίδια την ιστορία. Τουλάχιστον, ας κριθούμε από τις πράξεις μας και όχι την απραγία μας.

Σας ευχαριστώ.

Αιωνία ας είναι η μνήμη του.