Δείχνοντας ξεκάθαρα ότι θεωρεί πως η ψήφος υπέρ του Brexit στο πρόσφατο δημοψήφισμα αποτελεί μία ευρύτερη λαϊκή εντολή για αλλαγή πολιτικής, η κα Μέι έκανε λόγο για ανάγκη προάσπισης των πολλών έναντι των λίγων προνομιούχων. Μίλησε για κατάρριψη «ιδεολογικών στεγανών» και κήρυξε τον κεντρώο χώρο στο βρετανικό πολιτικό πεδίο της μάχης διεκδικήσιμο, με το κόμμα της μάλιστα να έχει το στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι του «διαιρεμένου και διαιρετικού» Εργατικού Κόμματος που ρέπει προς τον «σοσιαλισμό» υπό τον Τζέρεμι Κόρμπιν.
Κι όμως, θα έλεγε κανείς πως πολλή από τη ρητορική της Τερέζα Μέι φάνηκε να αγγίζει όρια αυτού του νέου «σοσιαλιστικού» οράματος που σχεδόν όλα πλην του UKIP μεγάλα κόμματα στη Βρετανία φαίνεται πλέον να ασπάζονται στον έναν η στον άλλο βαθμό - σε μία νέα πολιτική συναίνεση που θέλει μεγαλύτερο ρόλο για το κράτος και έξωθεν «διόρθωση» των κοινωνικών ανισοτήτων του καπιταλιστικού συστήματος.
Η κα Μέι ακούστηκε περισσότερο σαν τον Εντ Μίλιμπαντ παρά σαν τον Ντέιβιντ Κάμερον όταν μίλησε για προάσπιση των εργαζομένων έναντι των πλουσίων και προνομιούχων, για τοποθέτηση εργαζομένων στα διοικητικά συμβούλια επιχειρήσεων, για περιορισμό και μερική ανατροπή των περικοπών στο κράτος πρόνοιας. Όταν προειδοποίησε σαν να το εννοεί τους πλουσίους ότι «ερχόμαστε να σας πιάσουμε» αν φοροδιαφεύγετε, όταν ο Υπουργός Οικονομικών της είπε ότι η λιτότητα δεν είναι η απάντηση αυτή τη στιγμή αλλά αντίθετα η αύξηση των κρατικών επενδύσεων σε έργα υποδομών και σε νέες κατοικίες, όταν η ίδια είπε ότι οι ελίτ στην πολιτική και στο δημόσιο λόγο δεν μπορούν άλλο να περιφρονούν τις ανησυχίες του λαού. Μία Πρωθυπουργός που ακούστηκε σαν να έρχεται από την αντιπολίτευση, η οποία όμως φρόντισε να διαχωρίσει τη θέση της από το Εργατικό Κόμμα τονίζοντας τα οφέλη της ελεύθερης αγοράς, έστω και με κυβερνητικές «διορθώσεις».
Η κα Μέι επιχείρησε μία επιστροφή  στον πιο παραδοσιακό «συμπονετικό συντηρητισμό» των Τόρις, με λέξεις και φράσεις όπως «αλλαγή», «αξιοκρατία», «διόρθωση των ανισοτήτων» να επαναλαμβάνονται στην ομιλία της. Η 84 ημερών Πρωθυπουργός αναδεικνύεται ως μία sui generis πολιτική προσωπικότητα, λιγότερο οικονομικά φιλελεύθερη από τη μετα-Θάτσερ παράδοση των Τόρις αλλά και παράλληλα όπως φαίνεται μέχρι στιγμής λιγότερο ανεκτική σε τομείς κοινωνικής πολιτικής όπως η ελεύθερη μετανάστευση. Οι υποστηρικτές της λένε ότι είναι μια πολιτικός για την εποχή της, μια πολιτικός που ακούει τους πολίτες.«Αυτός είναι ο Μειϊσμός», ήταν η άμεση θετική αντίδραση-νεολογισμός της εφημερίδας της βρετανικής καθεστηκυίας τάξης, των Times, το δευτερόλεπτο που έληξε η ομιλία της Πρωθυπουργού.
Με το υβρίδιο του κοινωνικού καπιταλισμού που ευαγγελίζεται, η  Τερέζα Μέι δε ρίχνει απλώς το γάντι  στους Εργατικούς, αλλά το υψώνει και  τους χαστουκίζει στο πρόσωπο. Τους προκαλεί να βρουν τρόπο να γίνουν ξανά ελκυστικοί για τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους τους, πέρα από τις νέες ομάδες πολιτικοποιημένων πολιτών και ακτιβιστών, που υποστηρίζουν μεν με θέρμη τον κ. Κόρμπιν, αλλά δεν επαρκούν για μια εκλογική νίκη. Στο τέλος της ημέρας, για τους κεντρώους ψηφοφόρους το ερώτημα είναι ποιον εμπιστεύονται περισσότερο.
Μια σημείωση, ωστόσο - όσο σημαντική και αν αποδειχθεί ότι είναι η διαφαινόμενη στροφή πολιτικής κατεύθυνσης της νέας Πρωθυπουργού, η προσωπική της θέση στην ιστορία θα εξαρτηθεί μάλλον από το πώς θα εξελιχθεί η διαδικασία προς το Brexit και η επόμενη μέρα.
Ο δε βαθμός και ο τρόπος επιβολής περιορισμών στη μετανάστευση θα δείξει κατά πόσο η υπόσχεσή της για μία νέα Βρετανία όπου όλοι θα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες «ανεξαρτήτως του πού γεννήθηκαν» εξαντλείται στην υλοποίηση των αναπόφευκτων εσωστρεφών αντανακλαστικών μίας κυβέρνησης του Brexit ή είναι πράγματι αποτέλεσμα ενός οράματος για μία πιο δίκαιη και δυναμική κοινωνία.