Μια αλλιώτικη περιπέτεια στην Κωνσταντινούπολη

Έξω από το αεροδρόμιο, που ήταν το μόνο που λειτουργούσε μέχρι τις 6 το πρωί στην Κωνσταντινούπολη, δεν υπήρχε καμιά συγκοινωνία, ούτε καν ταξί. "Και πώς θα φύγω;", ρώτησα τον υπάλληλο του αεροδρομίου, ο οποίος προσφέρθηκε να με βοηθήσει κι εμένα και όλους τους άλλους που έβγαιναν έκπληκτοι, βλέποντας ένα ασυνήθιστα έρημο τοπίο. "Θα περπατήσεις αρκετά, θα βγεις εντελώς έξω από το αεροδρόμιο και λίγο μετά από τις σημαίες που βλέπεις στο βάθος, θα βρεις ταξί", μου εξήγησε. Δεν είχα άλλη επιλογή. Περπάτησα κάπου δύο χιλιόμετρα μέχρι που αντίκρυσα ένα πλήθος που προσπαθούσε να βρει τρόπο να φύγει από το Σαμπιχά Γκιοκσέν, που βρίσκεται τουλάχιστον 50 λεπτά από το κέντρο.
Η εικόνα ήταν ακόμα πιο συγκλινιστική όταν πλησίασα και είδα τα άρματα μάχης, μόλις δύο χιλιόμετρα έξω από το αεροδρόμιο και πάνω κάθονταν πολίτες και αστυνομικοί, πανηγυρίζοντας τη νίκη τους έναντι των επίδοξων πραξικοπηματιών.
Οι Τούρκοι στρατιωτικοί είχαν προσπαθήσει να καταλάβουν το αεροδρόμιο. Τελικά δεν τα κατάφεραν και παραδόθηκαν, αφήνοντας τα άρματα μάχης στη μέση του δρόμου. Έβγαλα μερικές φωτογραφίες και αναζήτησα ταξί. Από 120 τουρκικές λίρες (40 ευρώ), οι ταρίφες εκτοξεύθηκαν αμέσως στις 250 (80 ευρώ), αλλά δεν είναι ώρα να κάνεις παζάρια με μαυραγορίτες ταξιτζήδες. Δίνεις ό,τι σου ζητάει και ελπίζεις σε μία ώρα να είσαι στο σπίτι σου, ασφαλής, μακριά από μάχες και επικίνδυνα επεισόδια.
Δυστυχώς, όμως, ούτε και αυτό μπορείς να το υπολογίσεις με ακρίβεια. Οι περισσότεροι δρόμοι είναι κλειστοί. Τους έκλεισαν οι τοπικές Αρχές, για να μην μπορέσουν οι στρατιωτικοί να προωθηθούν με τα άρματα μάχης. Παρόλο που ο κόσμος στους δρόμους είναι πολύ λίγος, το ίδιο και τα αυτοκίνητα, υπάρχει συνωστισμός παντού. Το μποτιλιάρισμα εξουθενωτικό. Η γέφυρα που ενώνει την ασιατική πλευρά με την ευρωπαϊκή, ακόμα κλειστή. Αμέσως σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να περάσω στην απέναντι πλευρά, όπως συνηθίζουμε να λέμε το πέρασμα από τη μια ήπειρο στην άλλη, με το πλοίο. Κατευθυνθήκαμε προς το Σκούταρι (Ουσκιουντάρ), στη σκάλα των πλοίων.
Καθοδόν βλέπαμε και πάλι άρματα μάχης κατειλημμένα από κόσμο και αστυνομικούς. "Δεν υπήρξε κόσμος που στήριξε τους πραξικοπηματίες;", ρώτησα τον ταξιτζή. "Όχι, κανένας", μου απάντησε. "Όλοι βγήκαν και στήριξαν το κράτος εναντίον των εξεγερθέντων", μου απάντησε. Μου εξομολογήθηκε ότι ήταν σοκαρισμένος, τέτοιο επεισόδιο εν έτει 2016 δεν το περίμενε ούτε εκείνος, ούτε κανένας. Συνεχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς το Σκούταρι, αλλά ήταν αδύνατον να πλησιάσουμε. Ήταν τέτοιο το μποτιλιάρισμα, που τελικά αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς τη Χαλκηδόνια (Καντίκιοϊ) και από εκεί θα διάσχιζα τον Βόσπορο με το πλοίο για την Ευρώπη. Τα καταφέραμε. Μόλις όμως κατέβηκα και έφτασα στη σκάλα, έγινε ανακοίνωση ότι ακυρώθηκαν οι διαδρομές των πλοίων. Μου τελείωνε η μπαταρία του κινητού τηλεφώνου, η μπαταρία του υπολογιστή και αισθανόμουν απελπισμένη στη μέση του πουθενά. Ούτε στο διαδίκτυο υπήρχε πρόσβαση. Αποφάσισαν να μην τα βάλω κάτω και άρχισα να περπατάω κατά μήκος του Βοσπόρου, αναζητώντας λύση.
Τελικά η λύση εμφανίσθηκε αμέσως μπροστά μου ως διά μαγείας. Ένα πλοίο ιδιωτικής εταιρείας ανέλαβε να κάνει διαδρομές, εξυπηρετώντας τον κόσμο. Μπήκα αμέσως μέσα και προσπαθούσα να είμαι ήρεμη, παρόλο που καθυστερούσε ο καπετάνιος, περιμένοντας να γεμίσει το βαπόρι του με πελάτες. Προσπαθούσα να είμαι ήρεμη κι ας ήξερα ότι σε λίγο έπρεπε να δώσω ανταποκρίσεις και δεν είχα καν ίντερνετ.
Τελικά, αντί για Μπεσινκτάς που ήταν ο προορισμός μου, πήγα στο Εμίνονου και από εκεί με χίλια ζόρια κατάφερα να βρω έναν ταξιτζή να με πάει γρήγορα στο σπίτι. Αυτή τη φορά ευτυχώς δεν ήταν μαυραγορίτης. Κι έτσι, κατάφερα να κάνω μια διαδρομή 50 λεπτών μέσα σε 4 ώρες, την πιο περίεργη μέρα που μου έτυχε στην Κωνσταντινούπολη, τα τελευταία 13 χρόνια.